کد مطلب:230594 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:276
امتداد دلپذیر خورشید
در سوگ غروب خورشید
پیامبر اكرم و دو فرزند بزرگوارش
- در بی روزترین شب مردگانی پدران ما
مردی آمد و بر آستانه ی انتظارش ایستاد
و جام های پیاپی خورشید را در كام های تاریك ریخت
- از روزن تنگ خاطرات قرن ها ...
چشم جستجو گشوده ام
به تماشای قامت بلند آن مرد
آن سوی روزگاری دور و نزدیك
- چون جنین كوچكی از زهدان پیر توهم
از پشت پرده های تاریك ناپختگی
گوش اشتیاق سپرده ام
به صدای پای حقیقت
- مردی آمد و بر آستانه ی انتظار تاریخ ایستاد.
با آینه ای پیش روی هر چه شایستگی پنهان
با چراغی پیش پای هر چه عزیمت آشكار
[ صفحه 43]
- ریسمان خداوند بود
برای توفان زدگان و كشتی شكستگان دریای بی ساحل
تا هر تمنای نجات را به امان برساند
و در آشفتگی دروغ ها
در ازدحام دورویی ها
در هیاهوی نیرنگ ها و فریب ها
گمشدگان را به صادق ترین حقیقت برهاند
و با آخرین پیامبر خداوند فرصت بهانه جویی و اعتذار از همگان بستاند.
- آخرین پیام آور خداوند
علت آفرینش
دلیل خلقت
بهانه ی وجود
برخاست و بر زمین نشست
فریاد زد و خاموش شد
درخشید و تابید و طلوع كرد و ...
فروخفت
ایستاد
و آنان كه برگ و بار قامت بلندش را تحمل نمی توانستند
تیغ كشیدند و تیر افكندند
بانگ زد
و آنان كه هشدار آسمانی اش سكون مرگبار
[ صفحه 44]
غفلتشان را بر می آشفت
دروغ ساختند و تهمت پرداختند.
- درخشید و روشنی بخشید
و آنان كه نور تابناك نام و نامه اش
در تاریكی مغاره های جهالت شان
سیلاب بیداری جاری می كرد
پیش روی خورشید گونش دیوار كشیدند
- این قامت بلند از همان روزگار
مكرر بر می خیزد و مكرر می نشیند
خورشید در امتداد دلپذیر خود
از محمد مصطفی تا حسن مجتبی و علی بن موسی الرضا
همچنان می تابد
خورشید مصطفوی
افق آغاز بعثت را روشن ساخت
و در افق بیست و سومین سال غروب كرد
خورشید مجتبوی
در افق پنجاه و سومین سال درخشید
و ... باز هم به سرخی غروب نشست
و خورشید رضوی
در افقی دیگر از تاریخ گران اسلام
درخشید و فروخفت
[ صفحه 45]
اینك خورشید مهدوی در افق «زمان» می درخشد
و از پشت ابرهایی كه بر مدینه و طوس سایه افكنده اند
هم بر غربت مسجدالنبی و بقیع می تابد
و هم بر جبروت طوس پرتو می افكند
- ریسمان الهی همچنان در دسترس است
و خورشید همچنان نور و گرما می بخشد
هر كه را به نوای دل یا به ندای زبان
هر كه را به قوای جسم و جان
دست ادب بر سینه ی ارادت بگذارد
و كبوتر عشق و دلبستگی
به طواف گنبد سبز مدینه
و غربت سرخ بقیع بفرستد
یا آهوی بی پناهی خود را به دارالامان طلایی طوس روانه كند
با سلام از عشق
و صلوات و درودی از احترام
[ صفحه 46]
پیامبر اكرم و دو فرزند بزرگوارش
- در بی روزترین شب مردگانی پدران ما
مردی آمد و بر آستانه ی انتظارش ایستاد
و جام های پیاپی خورشید را در كام های تاریك ریخت
- از روزن تنگ خاطرات قرن ها ...
چشم جستجو گشوده ام
به تماشای قامت بلند آن مرد
آن سوی روزگاری دور و نزدیك
- چون جنین كوچكی از زهدان پیر توهم
از پشت پرده های تاریك ناپختگی
گوش اشتیاق سپرده ام
به صدای پای حقیقت
- مردی آمد و بر آستانه ی انتظار تاریخ ایستاد.
با آینه ای پیش روی هر چه شایستگی پنهان
با چراغی پیش پای هر چه عزیمت آشكار
[ صفحه 43]
- ریسمان خداوند بود
برای توفان زدگان و كشتی شكستگان دریای بی ساحل
تا هر تمنای نجات را به امان برساند
و در آشفتگی دروغ ها
در ازدحام دورویی ها
در هیاهوی نیرنگ ها و فریب ها
گمشدگان را به صادق ترین حقیقت برهاند
و با آخرین پیامبر خداوند فرصت بهانه جویی و اعتذار از همگان بستاند.
- آخرین پیام آور خداوند
علت آفرینش
دلیل خلقت
بهانه ی وجود
برخاست و بر زمین نشست
فریاد زد و خاموش شد
درخشید و تابید و طلوع كرد و ...
فروخفت
ایستاد
و آنان كه برگ و بار قامت بلندش را تحمل نمی توانستند
تیغ كشیدند و تیر افكندند
بانگ زد
و آنان كه هشدار آسمانی اش سكون مرگبار
[ صفحه 44]
غفلتشان را بر می آشفت
دروغ ساختند و تهمت پرداختند.
- درخشید و روشنی بخشید
و آنان كه نور تابناك نام و نامه اش
در تاریكی مغاره های جهالت شان
سیلاب بیداری جاری می كرد
پیش روی خورشید گونش دیوار كشیدند
- این قامت بلند از همان روزگار
مكرر بر می خیزد و مكرر می نشیند
خورشید در امتداد دلپذیر خود
از محمد مصطفی تا حسن مجتبی و علی بن موسی الرضا
همچنان می تابد
خورشید مصطفوی
افق آغاز بعثت را روشن ساخت
و در افق بیست و سومین سال غروب كرد
خورشید مجتبوی
در افق پنجاه و سومین سال درخشید
و ... باز هم به سرخی غروب نشست
و خورشید رضوی
در افقی دیگر از تاریخ گران اسلام
درخشید و فروخفت
[ صفحه 45]
اینك خورشید مهدوی در افق «زمان» می درخشد
و از پشت ابرهایی كه بر مدینه و طوس سایه افكنده اند
هم بر غربت مسجدالنبی و بقیع می تابد
و هم بر جبروت طوس پرتو می افكند
- ریسمان الهی همچنان در دسترس است
و خورشید همچنان نور و گرما می بخشد
هر كه را به نوای دل یا به ندای زبان
هر كه را به قوای جسم و جان
دست ادب بر سینه ی ارادت بگذارد
و كبوتر عشق و دلبستگی
به طواف گنبد سبز مدینه
و غربت سرخ بقیع بفرستد
یا آهوی بی پناهی خود را به دارالامان طلایی طوس روانه كند
با سلام از عشق
و صلوات و درودی از احترام
[ صفحه 46]